O υγροβιότοπος Βουρκάρι Μεγάρων αναγνωρίστηκε και προστατεύεται με νόμο από τις 31/3/2017

O υγροβιότοπος Βουρκάρι Μεγάρων αναγνωρίστηκε και προστατεύεται με νόμο από τις 31/3/2017 - νίκη για τον τόπο και τους κατοίκους της Μεγαρίδας!

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Το Περιβάλλον στην εποχή του Μνημονίου. Όνειρο ήταν και πάει;

της Μαρίας Καραμανώφ*

Περιβάλλον και ανάπτυξη.  Δύο λέξεις που βρίσκονται στο προσκήνιο εδώ κι εξήντα χρόνια. Πρώτη από τις δύο έκανε βαρύγδουπα την εμφάνισή της στο διεθνές μεταπολεμικό στερέωμα η οικονομική ανάπτυξη, η οποία θεωρήθηκε εν δυνάμει απεριόριστη και εν δυνάμει πανάκεια για όλα τα ανθρώπινα δεινά. Σήμερα βιώνουμε πλέον τις καταστροφικές συνέπειες αυτών των αντιλήψεων σε όλα τα πεδία.  
Από όλες τις, γνωστές πλέον, καταστροφές, πρώτη έκανε αισθητή την παρουσία της η παγκόσμια οικολογική κρίση και, για το λόγο αυτό, το περιβάλλον έγινε το αγαπημένο παιδί της δεκαετίας του 1990 και του 2000. Επιχειρήθηκε τότε μία διέξοδος από την κρίση, η οποία έλαβε το γνωστό όνομα «Βιώσιμη ανάπτυξη» ή «αειφορία» και φιλοδόξησε να γίνει το λάβαρο του 21ου αιώνα. Το πρόβλημα είναι ότι την έννοια αυτή την αντιλήφθηκε ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Μερικοί την πήραν στα σοβαρά και συνειδητοποίησαν ότι η ζωή μας πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό και να ιεραρχήσουμε διαφορετικά τις αξίες και τις επιδιώξεις μας. Άλλοι την ασπάστηκαν προσχηματικά για να κερδίσουν χρόνο και να συνεχίσουν με άλλο όνομα τις ίδιες πρακτικές. Οι περισσότεροι, ως συνήθως, υιοθέτησαν απέναντί της μια συμβιβαστική στάση, το γνωστό «λίγο απ’ όλα και βλέπουμε...», προσκολλημένοι στα αποσπασματικά μέτρα και περιορισμούς που προέβλεπε το περιβαλλοντικό δίκαιο της δεκαετίας του ’70 και του ’80. 

Εν τω μεταξύ, στη διεθνή οικονομική και πολιτική αρένα γιγαντωνόταν ερήμην όλων αυτών η Παγκοσμιοποίηση. Η παλιά γνωστή συνταγή του Ρικάρντο και του Άνταμ Σμιθ, αναπαλαιωνόταν από τον Φρίντμαν και την γνωστή Σχολή του Σικάγο, ως ένα οιονεί θρησκευτικό δόγμα, με μια όμως πολύ σημαντική διαφορά. Τώρα πια μετακινούνται ελεύθερα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης όχι μόνο τα αγαθά, αλλά και τα μέσα παραγωγής, και ιδίως τα κεφάλαια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο πολιτικό επίπεδο για τον κρατικό έλεγχο και την κρατική κυριαρχία. Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Τα τελευταία ενενήντα χρόνια η οικονομική ανάπτυξη έχει πενταπλασιαστεί και το διεθνές εμπόριο δωδεκαπλασιαστεί. Ταυτόχρονα η παγκόσμια οικολογική κρίση έχει φτάσει στο κατώφλι της μη αναστρέψιμης καταστροφής και ο αριθμός των επί γης ενδεών, αρρώστων, ανέργων, εκπατρισμένων κ.λπ. έχει δραματικά αυξηθεί. Το μόνο που ίσως μειώνεται στις μέρες μας είναι το χάσμα που χωρίζει όλους αυτούς από τους μέχρι πρότινος προκλητικά ευημερούντες. Μια πολυδιάστατη κρίση έχει ξεσπάσει και αποκαλύψει, εκτός από το περιβαλλοντικό, και το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό της πρόσωπο. Και δυστυχώς η κρίση αυτή εξακολουθεί πεισματικά να ερμηνεύεται όχι ως αποτυχία του μοντέλου της απεριόριστης ανάπτυξης, αλλά ως απόδειξη για την ανεπαρκή και άτολμη εφαρμογή του.  Κάτω από το πρίσμα αυτό υφέρπει η λογική ότι το οικονομικό σύστημα δεν δουλεύει για να εξασφαλίσει σε όλους τους ανθρώπους της γης δουλειά, υγεία, πρόνοια, παιδεία, αξιοπρέπεια, πολιτιστική ταυτότητα.  Αντίθετα, δουλεύει για τον εαυτό του και υποχρεούται να συντηρεί μόνον εκείνους που του χρειάζονται για τους σκοπούς του.  Το αόρατο χέρι της αγοράς ξεφορτώνεται, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τους ανεπαρκείς και ανεπιθύμητους που εμποδίζουν την ευτυχία των υπολοίπων.  Και επειδή το αόρατο χέρι πρέπει να είναι και αποτελεσματικό, οι πάλαι ποτέ Κεϋνσιανοί θεσμοί, όπως το Παγκόσμιο Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, και άλλοι νεώτεροι (ΠΟΕ, NAFTA) έχουν γίνει πλέον πολύ ορατοί, ώστε το χέρι της αγοράς να αποκτήσει και την σιδηρά πυγμή που του χρειάζεται για να επιτευχθούν οι διαρθρωτικές εκείνες αλλαγές που αποκλείουν από τα κράτη κάθε δυνατότητα εναλλακτικής πορείας. Όπως είχε παρατηρήσει ήδη από τη δεκαετία του ‘70 ο Ralph Nader, διεθνή πρότυπα υπάρχουν, αλλά εξασφαλίζουν μόνο την οροφή κι όχι το πάτωμα για την προστασία του περιβάλλοντος, της υγείας και των άλλων κοινωνικών αγαθών.

Σ’ αυτήν την παγκόσμια δίνη και στην αμείλικτη λογική της έχει εμπλακεί και η χώρα μας τα τελευταία χρόνια.  Δικαίως και αδίκως ή, για να είμαστε ειλικρινείς, και για τα δύο. Τώρα όμως δεν είναι η ώρα για απόδοση ευθυνών, είναι η ώρα για λήψη αποφάσεων. Όχι σπασμωδικών, αλλά συνειδητών και υπεύθυνων αποφάσεων.  Για να πάρουμε τέτοιες αποφάσεις, πρέπει να ξέρουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε, πού ακριβώς θέλουμε να πάμε και αν ο δρόμος που ακολουθούμε μας οδηγεί πράγματι εκεί. Γιατί στον νομικό κόσμο υπάρχει σήμερα μια διάχυτη αίσθηση, που γίνεται όλο και πιο έντονη, ότι άλλα πράγματα ισχύουν στα χαρτιά κι άλλα στην πράξη. Θα ξεκινήσω λοιπόν από τα χαρτιά, γιατί είμαστε νομικοί και τα χαρτιά, δηλαδή οι νόμοι, είναι αυτοί που διαγράφουν το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να αποφασίζουμε και να ενεργούμε. Θεσμικά λοιπόν, είτε μας αρέσει είτε όχι, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε μέσα στο πλαίσιο της βιώσιμης ανάπτυξης που κατοχυρώνεται από το άρθ. 24 του Συντάγματος. (βλέπε 1η Διαφάνεια).

Βιώσιμη Ανάπτυξη! Που σημαίνει με δυο λόγια τι; Ότι το Σύνταγμά μας κατοχυρώνει το κυρίαρχο Κράτος, το οποίο οφείλει να σχεδιάζει και να εφαρμόζει αυτόνομη πολιτική, η οποία να διαφυλάττει το φυσικό, πολιτιστικό και κοινωνικό κεφάλαιο της χώρας. Αυτές είναι θεμελιώδεις συνταγματικές αρχές που, ανεξάρτητα αν τις εφαρμόζουμε ή όχι, πάντως ισχύουν. Σημαίνει επίσης ότι έχουμε ένα κοινωνικό σύστημα, στο οποίο πρέπει να επικρατεί αξιοκρατία, κοινωνική αλληλεγγύη και κοινωνική συνοχή, ότι η επιστήμη πρέπει να προάγει τις αξίες της βιωσιμότητας, ότι τα μέσα μαζικής επικοινωνίας πρέπει και αυτά να λειτουργούν για την προαγωγή των συνταγματικών αυτών αξιών και να διαχέουν αξιόπιστη πληροφορία και όχι να επιτείνουν την σύγχυση. Σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε επαγγελματική δημόσια διοίκηση, ισχυρή και αποτελεσματική, για να εξασφαλίζεται η παρακολούθηση και ο έλεγχος της επιτυχίας ή αποτυχίας των δημοσίων σκοπών που επιδιώκουν οι νόμοι, είτε αυτό λέγεται παιδεία, υγεία, προστασία περιβάλλοντος, ανάπτυξη κ.ο.κ. Σημαίνει ότι αγορά και κράτος είναι πράγματα διακεκριμένα και πρέπει να παίζει ο καθένας τον ρόλο του κι όχι να εμπλέκεται στα χωράφια του άλλου. Σημαίνει ότι η οικονομία πρέπει να είναι βιώσιμη, η προστασία του περιβάλλοντος πρέπει να είναι το απαράβατο όριο για κάθε οικονομική δραστηριότητα, οι πρωτογενείς ομάδες, από την οικογένεια μέχρι τις τοπικές κοινωνίες, να διατηρούν την ταυτότητά τους και να επιτελούν τον ρόλο τους και ο κάθε πολίτης να γνωρίζει ότι έχει και υποχρεώσεις και δικαιώματα. Αυτό είναι ένα πολύ γενικό πλαίσιο, και η νομολογία του ΣτΕ, συνέβαλε πολύ στην εξειδίκευσή του και στη διατύπωση δώδεκα βασικών αρχών (βλέπε 2η Διαφάνεια), οι οποίες έχουν μάλιστα αναγνωρισθεί και από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως το καλύτερο δείγμα της εφαρμογής των αξιών της βιωσιμότητας στην πράξη, και οι οποίες πρέπει να κατευθύνουν όλες τις δημόσιες πολιτικές. Δεν έχουμε τον χρόνο για να επιμείνω στην ανάλυσή τους, αλλά σε γενικές γραμμές υποτίθεται ότι κάθε δημόσια πολιτική, για να είναι βιώσιμη, οφείλει να τις σέβεται. Αυτή είναι η πραγματικότητα στα χαρτιά.

Τι γίνεται τώρα στην πράξη;
Το κράτος, στην πράξη, είτε θέλετε υπό την επιρροή του ΣτΕ, είτε υπό τις πιέσεις του Ενωσιακού Δικαίου, είτε και υπό την πίεση του περιβαλλοντικού κινήματος, που τις δύο τελευταίες δεκαετίες ενδυναμώθηκε σημαντικά, αναγκάστηκε σιγά-σιγά να συμμορφωθεί.  Έκανε λοιπόν τα πρώτα του βήματα, όχι τόσο πετυχημένα ίσως, αλλά πάντως έκανε τα πρώτα βήματα για να επιχειρήσει έναν χωροταξικό σχεδιασμό σε στρατηγικό εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, να προστατεύσει το τοπίο, τη βιοποικιλότητα, υπέγραψε και έθεσε σ’ εφαρμογή τις σχετικές συμβάσεις για τα ευαίσθητα οικοσυστήματα και άλλα πολλά. Και ενώ όλοι εμείς οι νομικοί, από όποια θέση έτυχε να βρισκόμαστε, είμαστε απασχολημένοι με το να εξετάζουμε τα διάφορα νομοθετήματα, να επισημαίνουμε τα τρωτά τους και να προσπαθούμε να τα διορθώσουμε, ξαφνικά το χαλί τραβήχτηκε κάτω από τα πόδια μας και μείναμε μετέωροι, έως και γραφικοί…«Εδώ δεν έχουμε να φάμε, βιοποικιλότητα και δάση και οικοσυστήματα για την όρεξη...», είναι η απάντηση σε όσους περιβαλλοντικά ευαίσθητους εγείρουν σήμερα τέτοια θέματα. Το μαρτυρούν και οι λέξεις «περιβαλλοντική ευαισθησία» με μια χροιά πολυτέλειας από τη μια, «οικονομικός ρεαλισμός» από την άλλη. Δεν θα το σχολιάσω, αλλά μπαίνω στον πειρασμό να πω ότι ρεαλιστής τελικά θα αποδειχθεί εκείνος που θα καταφέρει να επιβιώσει, για να μπορέσει να γελάσει τελευταίος, και αυτός ακόμα δεν είναι καθόλου σίγουρο ποιος θα είναι. 

Αλλά ας επανέλθουμε στο κύριο θέμα μας. Ξεκινάμε λοιπόν από την εποχή του Μνημονίου. Υπογράφοντας το Μνημόνιο στην πραγματικότητα αποδεχθήκαμε, για να το πω απαλά, να νοθεύσουμε την κυριαρχία μας σε θεμελιώδεις δημόσιες πολιτικές, οι οποίες αποτελούν τον πυρήνα της εθνικής μας πολιτικής, όπως είναι η δημοσιονομική και φορολογική πολιτική, και κατ’ επέκταση σε όλες τις άλλες βασικές πολιτικές.  Βιωσιμότητα, υγεία, παιδεία, πρόνοια, κ.λπ., και αν δεν πλήττονται ρητά, εξουδετερώνονται εμμέσως, εφ’ όσον δεν υπάρχουν πλέον πόροι για να χρηματοδοτηθούν. Στο πνεύμα αυτό είναι συντονισμένα όλα τα νομοθετήματα των τελευταίων ετών.  Και ταυτόχρονα ο κρατικός μηχανισμός, η Δημόσια Διοίκηση, που είδαμε πόσο αναγκαία είναι για να μετατρέπει τους νόμους από χαρτιά σε πραγματικότητα, και αυτή, με αλλεπάλληλα νομοθετήματα, για οικονομικούς ή άλλους λόγους, αντί να ενισχύεται, συρρικνώνεται δραματικά.

Για να δούμε λοιπόν ποια είναι η σημερινή κατάσταση (βλέπε 3η διαφάνεια).
Η σημερινή λοιπόν κατάσταση συνοψίζεται στο ότι ο πρωταρχικός δημόσιος σκοπός αυτή την στιγμή είναι ένας και μοναδικός, η εξυπηρέτηση του χρέους της Χώρας και η αύξηση των εσόδων για να εξυπηρετηθεί το χρέος αυτό. Για να επιτευχθεί αυτό, θυσιάζονται όλα τα άλλα. Η κοινωνική συνοχή κι οι θεσμοί αλληλεγγύης καταρρέουν, η Παιδεία σ’ όλες της τις βαθμίδες και αυτή υποβαθμίζεται, η Δημόσια Διοίκηση συρρικνώνεται και αδυνατεί να εκπληρώσει τους σκοπούς της, οι έλεγχοι γίνονται λιγότεροι και μη αποτελεσματικοί, υπάρχει κρίση σε όλα τα επίπεδα των πρωτογενών ομάδων, τοπικό και οικογενειακό, εγκαταλείπεται η περιβαλλοντική προστασία, ο καθένας μας αντί για ενεργός και υπεύθυνος πολίτης μεταβάλλεται σε στυγνό ατομιστή που κοιτάζει πώς θα επιβιώσει, ‘ο σώζων εαυτόν σωθήτω’. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Πώς αποδεικνύεται; Πολύ εύκολα, από τη νομοθεσία η οποία έχει ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια. 

Θα εστιάσω σε μια μερικά παραδείγματα, και ιδίως αυτά που άπτονται του περιβάλλοντος, αφού αυτό είναι το αντικείμενό μας. Ας ξεκινήσουμε από τη δημόσια περιουσία.  Η δημόσια κτήση, δηλαδή το φυσικό και πολιτιστικό κεφάλαιο της χώρας, το οποίο έχει προορισμό να εξυπηρετεί τους σημαντικότερους δημόσιους σκοπούς, δηλ. την άμυνα, την εθνική κυριαρχία, το περιβάλλον, τις συγκοινωνίες κ.λπ., κατόπιν προτροπής της Τρόικας, έχει πάρει το δρόμο της καθολικής ιδιωτικοποίησης.  Το Δημόσιο τη μεταβιβάζει ήδη σταδιακά στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), μια ανώνυμη εταιρεία, η οποία, σύμφωνα με τον ιδρυτικό της νόμο, τη διαχειρίζεται με ένα και μοναδικό σκοπό, την αποτελεσματική και αποδοτική επένδυσή της για την πληρωμή του δημοσίου χρέους.  Τα πολύτιμα αυτά ακίνητα αποκτούν έτσι την λεγόμενη «επενδυτική ταυτότητα» και ο βέλτιστος χωρικός προορισμός τους, δηλ. η  χρήση τους, καθορίζεται πλέον με αποκλειστικό σκοπό την επίτευξη της μεγίστης χρηματιστηριακής τους αξίας. Για να καταστούν μάλιστα ελκυστικά στους επενδυτές, τα ακίνητα αυτά δεν υπάγονται πλέον στο πάγιο νομικό καθεστώς που ισχύει για όλο τον άλλο κόσμο όσον αφορά τον χωροταξικό σχεδιασμό ή την περιβαλλοντική προστασία, αλλά το καθένα αποκτά έναν δικό του, ατομικό σχεδιασμό με όρους εξαιρετικά ευνοϊκούς για τον κάθε επενδυτή. Είναι τα λεγόμενα Ε.ΣΧ.Α.Δ.Α., δηλ. τα «Ειδικά Σχέδια Χωρικής Αξιοποίησης Δημοσίων Ακινήτων», τα οποία επιτρέπουν, το καθένα ανάλογα με τις ανάγκες της επένδυσης, χρήσεις και προορισμούς που αλλιώς θα ήταν ανεπίτρεπτοι. 
Και για να μη νομίζετε ότι μιλάω θεωρητικά, σας αναφέρω χαρακτηριστικά το παράδειγμα της περιοχής της Μονής «ΤΟΠΛΟΥ» στην Κρήτη.  Πρόκειται για μια ξενοδοχειακή επένδυση η οποία κρίθηκε αντισυνταγματική από το ΣτΕ, ακριβώς επειδή δεν κινείτο μέσα στα πλαίσια του χωροταξικού σχεδιασμού της περιοχής, μιας περιοχής εξαιρετικά ευαίσθητου φυσικού κεφαλαίου. Αφού λοιπόν ακυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο, πριν λίγο καιρό ανακοινώθηκε πανηγυρικά ότι η επένδυση εντάχθηκε στο «fast track» και επομένως όσα δεν μπορούσαν να γίνουν με το γενικό καθεστώς που ισχύει για όλους, θα γίνουν με το ειδικό. 

Επιπλέον, οι διαδικασίες περιβαλλοντικής αδειοδότησης σχεδόν εξουδετερώνονται. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος παραιτείται από την περιβαλλοντική αδειοδότηση σημαντικών για το περιβάλλον έργων, όπως ξενοδοχειακές μονάδες, θεματικά πάρκα, δασικά χωριά και αναθέτει την περιβαλλοντική αδειοδότηση στον ΕΟΤ ή στην Περιφέρεια.  Σε πολλές περιπτώσεις, εάν η άδεια δεν εκδοθεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, το έργο θεωρείται εγκεκριμένο.  Επίσης, τα αιολικά πάρκα εγκαθίστανται παντού, παρά το γεγονός ότι η ίδια η στρατηγική μελέτη του Ειδικού Χωροταξικού Πλαισίου για τις ΑΠΕ αποκλείει την εγκατάστασή τους στους πυρήνες των εθνικών δρυμών, στα αισθητικά δάση, στις περιοχές Natura, στις αξιόλογες ακτές και παραλίες κ.ο.κ.  Τα έργα αυτά, σε συνδυασμό με τα υδροηλεκτρικά έργα που τα συνοδεύουν, πρόκειται να αλλάξουν τη φυσιογνωμία, το τοπίο και το μικροκλίμα ολόκληρων περιοχών.  Και αυτά είναι ένα ελάχιστο δείγμα από όσα συμβαίνουν, και τα οποία θα απαιτούσαν μια ολόκληρη ημερίδα για την παρουσίασή τους.

Και αφού έτσι είναι η πραγματικότητα, θα έρθω στο ερώτημα που για μένα τουλάχιστον είναι κρίσιμο, με προβληματίζει προσωπικά τον τελευταίο καιρό, και επειδή είστε νέοι νομικοί, θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Εάν ένας ιδιώτης δεν πληρώνει τα χρέη του, το ισχύον Δίκαιο αποδέχεται, με κάποιες πάντως ασφαλιστικές δικλείδες, ότι μπορεί αυτός να χάσει τα πάντα, το σπίτι του, την αξιοπρέπειά του, ακόμη και την προσωπική του ελευθερία, να καταλήξει ενδεχομένως να πεθάνει στην φυλακή ή σε κάποιο παγκάκι. Και αυτό γιατί σε ατομικό επίπεδο, ο τρόπος που χειρίστηκε τις υποθέσεις του ήταν μια προσωπική του επιλογή και πρέπει να υποστεί μια δίκαιη τιμωρία. Το ερώτημα είναι: Μπορεί να ισχύσει το ίδιο και για μια χώρα; Ίσως για χώρες που η νομική τους παράδοση ταυτίζει το δημόσιο με το ιδιωτικό, όπως οι αγγλοσαξονικές, κάτι τέτοιο να ήταν και νόμιμο και ηθικά αποδεκτό.  Ισχύει όμως το ίδιο και για μια χώρα που ανήκει στην ευρωπαϊκή ηπειρωτική παράδοση, όπου όλο το οικοδόμημα της έννομης τάξης, αρχίζοντας από το ίδιο το Σύνταγμα, στηρίζεται πάνω στην έννοια του δημοσίου συμφέροντος; Θεωρώ πως η απάντηση είναι αρνητική.

Το δημόσιο συμφέρον δεν είναι πότε το ένα και πότε το άλλο, ανάλογα με τις περιστάσεις. Το δημόσιο συμφέρον είναι εξ ορισμού πολύπλευρο και πολυδιάστατο, έχει πάρα πολλές πτυχές, τις γνωστές μας συνταγματικές αξίες (υγεία, παιδεία, ασφάλεια, περιβάλλον, οικονομική ανάπτυξη κ.λπ.), οι οποίες πρέπει πάντοτε να ικανοποιούνται, άλλοτε λιγότερο άλλοτε περισσότερο, αλλά πάντως όλες! Δεν μπορεί μόνο μια πτυχή του δημοσίου συμφέροντος να τεθεί υπεράνω όλων των άλλων, σε βαθμό που να τις εκμηδενίζει, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για μια οικονομική αξία, όπως η εξυπηρέτηση του χρέους. Οι αξίες που απαρτίζουν το δημόσιο συμφέρον είναι συνταγματικά ισότιμες, για να μην πω ότι, τουλάχιστον κατά την προσωπική μου άποψη, ορισμένες, όπως η βιωσιμότητα (δηλ. η προστασία του φυσικού, πολιτιστικού και κοινωνικού κεφαλαίου) και η εθνική κυριαρχία, πρέπει να θεωρηθούν πιο θεμελιώδεις από άλλες, αλλά πάντως τουλάχιστον ισότιμες. Κατά συνέπεια, δημόσιες πολιτικές που εξουδετερώνουν ή που παραβιάζουν σημαντικά, στον πυρήνα τους, την εθνική κυριαρχία, την προστασία του περιβάλλοντος, το δικαίωμα στην εργασία, την κοινωνική πρόνοια και την υγεία, ή πλήττουν την οικογένεια και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, είναι αμφίβολο αν βρίσκονται εντός της συνταγματικής μας τάξεως. 

Αν εστιαστούμε στη σημερινή πραγματικότητα, οφείλουμε ως νομικοί να έχουμε την ειλικρίνεια να αποδεχθούμε ότι σιγά-σιγά αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε από τη συνταγματική μας τάξη. Είμαστε ελεύθεροι να το κάνουμε αυτό; Αναμφίβολα κάθε κυρίαρχος λαός μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Όχι όμως μέσα στα πλαίσια της ισχύουσας συνταγματικής τάξης. Κάτι τόσο δραστικό, δεν γίνεται ούτε με κοινά νομοθετήματα, ούτε καν με απλή συνταγματική αναθεώρηση, αφού πλήττουμε πράγματι στον πυρήνα τους τις θεμελιώδεις αξίες του Συντάγματός μας. Πρέπει να έχουμε το θάρρος να δούμε ότι, όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, συντελείται de facto μια εκ βάθρων συνταγματική αλλαγή!  Μπορεί η ανατροπή να μη γίνεται με οδοφράγματα, μάχες και συντακτικές συνελεύσεις, όπως έχουμε συνηθίσει στην ιστορία, αλλά πάντως γίνεται.   
Εκείνο το οποίο δεν πρέπει να γίνεται, είναι εμείς ως νομικοί, να νομίζουμε ότι λειτουργούμε κάτω από ένα δεδομένο συνταγματικό πλαίσιο, το οποίο εφαρμόζουμε και υπερασπιζόμαστε, ενώ στην πραγματικότητα όλες μας οι αποφάσεις, νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές, μας απομακρύνουν βήμα-βήμα από το πλαίσιο αυτό! Και στο σημείο αυτό, ευχαριστώ πολύ την κα Σιούτη που έφερε στο προσκήνιο αυτήν την τελευταία απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (2499/2012 Ολομέλεια).  Φοβάμαι ότι θα διαφωνήσω μαζί της.  Η απόφαση είναι πράγματι «καταπληκτική», όπως τη χαρακτήρισε, αλλά για τους ακριβώς αντίθετους λόγους. Για μένα προσωπικά, αποδεικνύει τη σταδιακή απομάκρυνση από το σαφές και ρητό συνταγματικό πλαίσιο.  Η απόφαση αυτή κατέδειξε ότι η ερμηνεία του Συντάγματος δεν είναι πια ούτε τελεολογική, ούτε συστηματική, ούτε διασταλτική, ούτε «δημιουργική», αλλά απομάκρυνση από το αδιάστικτο γράμμα του.
Το Σύνταγμα, στο άρθ. 117 παρ. 3, ορίζει ρητά και κατηγορηματικά ότι απαγορεύεται η διάθεση αναδασωτέας εκτάσεως για άλλο προορισμό.  Η απόφαση όμως δέχεται ότι η απαγόρευση αυτή δεν συμπεριλαμβάνει τη διάθεση των αναδασωτέων για την εγκατάσταση της βαρειάς δραστηριότητος των αιολικών πάρκων.   

Και ίσως η προστασία των δασών και αναδασωτέων, σήμερα πλέον, να μην συγκινεί και πολλούς.  Σίγουρα όμως, όλοι συγκινούνται μπροστά στην αξία του ανθρώπου, ή το πολίτευμα. Σκεφτείτε όμως τι θα μπορούσε να συμβεί αύριο, αν λ.χ., η συνταγματική  διάταξη  για το σεβασμό και την προστασία της αξίας του ανθρώπου ερμηνευθεί, για λόγους πάντοτε δημοσίου συμφέροντος όπως λ.χ. το οξύ μεταναστευτικό πρόβλημα, ότι εννοεί μόνο τους Έλληνες πολίτες ή μόνο όσους ανήκουν στη λευκή φυλή, ή αν η διάταξη που ορίζει ότι το πολίτευμα είναι προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία ερμηνευθεί ότι σε καταστάσεις κρίσεως μπορεί να περιλαμβάνει και κάποια άλλη μορφή. Είναι φανερό ότι ανοίγει ένας πολύ ολισθηρός δρόμος, ο οποίος μπορεί να μας οδηγήσει σε de facto συνταγματική μεταβολή.

Και κλείνοντας, θέλω να καταλήξω στο εξής: Αν η προστασία του περιβάλλοντος και η βιώσιμη ανάπτυξη ήταν πράγματι όνειρο, οφείλουμε να ξυπνήσουμε.  Και με τα μάτια ανοιχτά είτε να την εγκαταλείψουμε υπεύθυνα και συνειδητά, είτε εξ ίσου υπεύθυνα και συνειδητά να την κάνουμε πραγματικότητα.  Εκείνο που δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να κάνουμε, είναι να συνεχίσουμε να υπνοβατούμε, και αλλού να βλέπουμε στο όνειρό μας ότι πηγαίνουμε κι αλλού να μας οδηγούν τα βήματά μας.  Γιατί τότε μοιραία θα καταλήξουμε εκεί που αργά ή γρήγορα καταλήγει κάθε υπνοβάτης, δηλαδή στον γκρεμό!


*Σύμβουλος Επικρατείας - Πρόεδρος Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος 

Ομιλία στην Ημερίδα με θέμα:«Το περιβάλλον ως πυλώνας ανάπτυξης. Πράσινη Επιχειρηματικότητα - Νομικό Πλαίσιο»,Διοργάνωση: Ε.Ε.Ν. e-Θέμις, ΕΒΕΑ (Ακαδημίας αρ.7) - 8 Δεκεμβρίου 2012

Φωτογραφίες από την εκδήλωση μνήμης στο "Τείχος της Αγ. Τριάδας"

 
 

Πρόσκληση σε εκδήλωση για την Σχολική Βία



Κινηματογραφικές προβολές στο Θέογνι


ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ!


Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Η πλημμυρίδα στο Βουρκάρι




Προκλητικοί μισθοί στην κρατική ΔΕΣΦΑ!


Ειδική Επιτροπή Ελέγχου για τα ΕΛΠΕ Ελευσίνας ζητά η Ecoeleusis


 Ecoeleusis 
ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ
                                                                                                                                                                                       Ελευσίνα 9/3/2013
     
Θέμα: Αίτημα για την θέσπιση Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου για το διυλιστήριο των ΕΛΠΕ στην Ελευσίνα

Αίτημα για την θέσπιση Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου της λειτουργίας του διυλιστηρίου των ΕΛΠΕ στην Ελευσίνα έθεσε προς όλες τις αρμόδιες αρχές η Κίνηση Πολιτών ECOELEUSIS.  
Μάλιστα το θέμα - μεταξύ άλλων - ετέθη και στον Ειδικό Γραμματέα Επιθεώρησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Σάκη Κουρουζίδη καθώς και στον Γενικό Επιθεωρητή Περιβάλλοντος κ. Παν. Μέρκο σε προγραμματισμένη συνάντηση που είχαν μαζί τους την Τετάρτη 6 Μαρτίου το Ελληνικό Δίκτυο «Φίλοι της Φύσης», ο Σύλλογος ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ και η Κίνηση Πολιτών ΕCOELEUSIS.
O περιβαλλοντικός έλεγχος μιας τόσο πολύπλοκης και ρυπογόνου δραστηριότητας δεν μπορεί να επαφίεται στους υφιστάμενους ελεγκτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι, κυρίως εξαιτίας της ελλιπούς στελέχωσης, πραγματοποιούν αραιούς τακτικούς έως σποραδικούς ελέγχους ή επεμβαίνουν με χρονική καθυστέρηση. Εξάλλου, η φύση των εγκαταστάσεων αυτών είναι τέτοια ώστε απαιτείται εξειδικευμένο στελεχιακό δυναμικό ακόμα και εμπειρογνώμονες για το διαρκή έλεγχό τους.
Οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος, μετά τον μερικό έλεγχο του 2008 που πραγματοποίησαν στο διυλιστήριο της Ελευσίνας, δεν έχουν πραγματοποιήσει άλλον έλεγχο, παρά τα αιτήματα που έχουμε καταθέσει και το 2010 αλλά και πρόσφατα. Σε πρόσφατο αίτημά μας (Δεκέμβριος 2012) για αυτοψία ανταποκρίθηκε το Τμήμα Περιβάλλοντος της Αντιπεριφέρειας Δυτικής Αττικής, το οποίο πραγματοποίησε δύο αυτοψίες στις 12 και 15 Φεβρουαρίου 2013 χωρίς μέχρι σήμερα να έχουν γίνει γνωστά τα ευρήματα, αλλά και χωρίς να αναμένονται αποτελέσματα που θα καταλογίζουν ευθύνες στο διυλιστήριο για τα συνεχή ρυπαντικά του επεισόδια.
Η θέσπιση της Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου μπορεί να αποτελέσει μια Ομάδα Κρούσης για τον περιβαλλοντικό έλεγχο καθώς και τον έλεγχο της ασφάλειας όλων των εγκαταστάσεων πετρελαιοειδών στο Θριάσιο και την Πάχη Μεγάρων. Η άμεση σύστασή της, η ανάληψη δράσης, καθώς και η επαρκής χρηματοδότησή της από κρατικούς πόρους είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει η πολιτεία, που με τις τελευταίες αποφάσεις της -υπό την πλήρη ανοχή και συναίνεση των κορυφαίων αυτοδιοικητικών παραγόντων- έβαλε σε νέες περιπέτειες τις συνθήκες διαβίωσης και την ποιότητα ζωής των κατοίκων της Ελευσίνας και της Μάνδρας.

Ο εκπρόσωπος
Χρήστος Χρηστάκης

Εκδήλωση μνήμης στο Τείχος Αγίας Τριάδας


Ο Δήμος Μεγαρέων τιμώντας τη μνήμη των πεσόντων ηρώων Μεγαρέων στην Επανάσταση του 1821, πρόκειται να τελέσει λιτή τελετή κατάθεσης στεφάνου στο τείχος της Αγίας Τριάδας, την Κυριακή 24/3/2013 και ώρα 5μ.μ.

Από τον Δήμαρχο Ιωάννη Μαρινάκη καλούνται όλοι οι πολίτες να παραστούν, συμβάλλοντας έτσι στην αναγνώριση και την τιμή της θυσίας των ηρώων μας.

Πηγή: www.megara.org

Γιατί ο Ψωμιάδης δεν είναι πια κολομπίνα;

Του Κώστα Βαξεβάνη*
Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης δεν είναι πια κολομπίνα. Ούτε Ζορό. Δεν ανεβαίνει στα άλογα,δεν τραγουδάει στα κανάλια,δεν μιλάει για το “κράτος των Αθηνών”, δεν χαριεντίζεται με παρουσιάστριες και παρουσιαστές. Ακόμη και τα πρωινά του Γιώργου Αυτιά έγιναν φτωχότερα, αφού έχασε έναν προνομιακό συνομιλητή. Δεν αγωνιούν, δεν γελάνε και δεν κλαίνε πια μαζί με οικειότητα και τηλεοπτική αβροφροσύνη.
Όπως πια όλοι έχουν καταλάβει ο Παναγιώτης Ψωμιάδης δεν έχει όρεξη. Έχει προβλήματα με τη Δικαιοσύνη. Είναι έκπτωτος και καταδικασμένος ενώ ασκήθηκαν εναντίον του νέες διώξεις σε βαθμό κακουργήματος για χειρισμούς του σε Δημόσια Έργα. Αυτή τη φορά ο Ψωμιάδης κατηγορείται πως για πολλά από τα έργα στο νομό Θεσσαλονίκης, αντί να κάνει διαγωνισμούς, έσπαγε το έργο σε μικρότερα κομμάτια ώστε τα μπορεί να τα αναθέσει όπου θέλει χωρίς διαγωνισμό.

Τώρα που η Ελλάδα καταλαβαίνει πως κάτι τρέχει με τον Ψωμιάδη, καλό είναι να καταλάβουμε πως κάτι τρέχει και με την Ελλάδα. Ιδιαίτερα εκείνο το κομμάτι της που έμαθε να ανέχεται την ανομία, όταν αυτή εμφανίζεται «πατριωτική» και «λαική». Το κομμάτι που είναι έτοιμο να συμπορευτεί αφελώς με όποιον κλέφτη, απατεώνα ή λωποδύτη εφευρίσκει τον «πατριωτισμό» ως καταφύγιό του. Οι δυό ιστορικές μορφές της πατριωτικής Δεξιάς στη Θεσσαλονίκη, ο Ψωμιάδης και ο Παπαγεωργόπουλος, αυτά τα πρότυπα εθνικοφροσύνης, οικογενειακού οράματος και θρησκευτικότητας, πριν καταλήξουν με καταδίκες φυλάκισης, συγκέντρωναν την προτίμηση του 50% των ψηφορόρων. Το λαικιστικό μίγμα εθνεγέρσεως, χριστιανοσύνης, ψευτοντομπροσύνης και (αλοίμονο) ΠΑΟΚ, έκανε θαύματα, με τη βοήθεια βεβαίως και της Δεξιάς του Κυρίου την οποία εξέφραζε ο Άνθιμος, ο τρίτος της τριανδρίας.

Λίγο πριν από τις Δημοτικές Εκλογές του 2006 είχα δημοσιοποιήσει, από τον ALPHA όπου δούλευα, μια σειρά από σκάνδαλα της προηγούμενης θητείας Ψωμιάδης πολλά από τα οποία έπρεπε να προκαλέσουν Εισαγγελική παρέμβαση. Ένα από αυτά ήταν η κατάτμηση Νομαρχιακών έργων και η ανάθεσή τους χωρίς διαγωνισμό. Έξι χρόνια μετά γι αυτό τουλάχιστον ασκήθηκε δίωξη. Τα υπόλοιπα που θυμάμαι είναι τα εξής:
- Ο Ψωμιάδης διοργάνωνε εκδηλώσεις της Νομαρχίας, και τον μπουφέ τον εκδηλώσεων αναλάμβανε η εταιρεία της γυναίκας του και μια άλλη του συνεταίρου της. Εμφανίζονταν μάλιστα ως εταιρείες με διαφορετικές προσφορές.
- Διοργάνωνε γιορτές «εθνικού» ενδιαφέροντος, από παρελάσεις έως τα γενέθλια του Μεγαλέξανδρου, και η Νομαρχία για τις ανάγκες σημαιοστολισμών αγόραζε σημαίες από τον αδελφό του Ψωμιάδη.
- Είχε προσλάβει στο γραφείο του παράνομα υπαλλήλους, με διάφορους νομικισμούς.
- Είχε κατατμήσει ένα κονδύλιο για Δημόσιες Σχέσεις της Νομαρχίας σε δύο έργα (Δημόσιες Σχέσεις και Γραφείο Τύπου) ώστε να μην απαιτείται διαγωνισμός. Τα δύο έργα ανέλαβε δημοσιογράφος ξαδέλφη του με δύο διαφορετικές εταιρείες.
- Εμφανιζόταν να εισπράττει ο ίδιος επιταγές των ΚΕΚ, ως έξοδα του ΚΕΚ.
- Έσβηνε πρόστιμα της Νομαρχίας στερώντας έσοδα από το Δημόσιο (έχει καταδικαστεί).
- Είχε σχέση με λογιστή ο οποίος έφτιαχνε μαιμού εταιρείες για έκδοση πλαστών τιμολογίων. Ο λογιστής ήταν και συνέταιρός του. Όταν άρχισε να εξυχνιάζεται η δράση του κυκλώματος, τα βιβλία της εταιρείας δηλώθηκε ότι καταστράφηκαν. Η Εφορία παρ' όλα αυτά δεν του έβαλε τα πρόστιμα που προβλέπονταν.

Σίγουρα υπήρχαν πολλλές ακόμη υποθέσεις που δεν θυμάμαι. Ο Ψωμιάδης δεν απάντησε, όπως είχε υποχρέωση, σε κανένα δημοσίευμα. Εξαπέλυσε επίθεση μιλώντας για «κράτος των Αθηνών», «προσπάθεια πολιτικής του εξόντωσης», «Νομάρχη που τον κρίνει μόνο ο λαός» και «τα στρινγκ της δημοσιογραφίας». Τις αποκαλύψεις δεν αναπαρήγαγε φυσικά το Τύπος της εποχής. Ο Νομάρχης της «καρδιάς μας» συνέχισε να βγαίνει στα κανάλια και να μιλά για την ανδρική σεξουαλικότητα, τις απόκριες, τα καλιστεία που οργάνωνε και βέβαια τα εθνικά θέματα χωρίς να αναγκαστεί από κανέναν από τους συναδέλφους να απαντήσει σε όσα είχαν αποκαλυφθεί. Και για να μην αδικούμε τον Γιώργο Αυτιά, ο Ψωμιάδης είχε πιάσει στασίδι σε όλα τα κανάλια. Στους Οικονομέα και Καμπουράκη, στους Λυριτζή και Οικονόμου, στις εκπομπές «έρευνας» και βέβαια σε όλα τα πάνελ της πολιτικής ενημέρωσης.

Ακόμη και όταν ασκήθηκαν οι ποινικές διώξεις, ο Ψωμιάδης συνέχισε να είναι ο αγαπημένος των καναλιών. Έβαζε με μαεστρία το μικρόφωνο, κάρφωνε την επιστροφή στο αυτί του και συνέχιζε να ακούει τις τηλεοπτικές φιλοφρονήσεις. Στις προηγούμενες εκλογές ο Σαμαράς παρότι είχε καταδίκες, τον έχρησε υπεύθυνο προεκλογικής μάχης στην Μακεδονία. Του έδειξε την ίδια εμπιστοσύνη την οποία έδειξε στον ισοβίτη Παπαγεωργόπουλο τον οποίο είχε αποκαλέσει «τίμιο και με μεγάλη προσφορά».
Ακόμη και σήμερα πάνω στον καταδικασμένο Ψωμιάδη στηρίζονται ελπίδες κομματικών μηχανισμών και ενδεχομένως φόβοι για όσα ξέρει και μπορεί να αποκαλύψει. Άλλωστε δεν έχει διαγραφεί από τη ΝΔ. Αλλά ο Ψωμιάδης δεν είναι πια όπως παλιά. Δεν έχει όρεξη να ντυθεί κολομπίνα, θα φαινόταν πλέον γελοίος ως Ζορό. Η κοινή γνώμη, χτυπημένη πάνω στα βράχια της κρίσης έχει να φροντίσει τις πληγές της αντί να ασχολείται με πολιτικούς κονφερανσιέ που της θυμίζουν το ένοχο και επιπόλαιο παρελθόν της. Σε λίγο στον Ψωμιάδη θα μείνει μόνο ο Άνθιμος, ο οποίος θα προφασιστεί το ποιμαντικό του έργο, για να δικαιολογεί τις σχέσεις μαζί του. Όλοι οι άλλοι θα τον θυμούνται απλώς ως κολομπίνα. Και αν είναι εκτός φυλακής, μπορεί να εμφανιστεί σε κανένα νοσταλγικό αφιέρωμα του Αυτιά.

*Ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης βραβεύτηκε με το πρώτο Διεθνές Βραβείο Δημοσιογραφίας Julio Anguita Parado «για τον θαρραλέο και ανεξάρτητο αγώνα του ενάντια στην διαφθορά στην καρδιά της Ευρώπης».

Πηγή: www.koutipandoras.gr

Πρόσκληση σε εορταστική εκδήλωση στο Στρατουδάκειο


Χωρίς λόγια...


Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Ευχαριστήρια ανακοίνωση για την αναδάσωση στο Βουρκάρι


ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΜΕΓΑΡΩΝ 
"Α.Ο. ΚΟΥΡΟΣ"
Αρχή Λ. Αλεποχωρίου, περιοχή Φόρος (έναντι ΚΤΕΛ), Μέγαρα 19100
Τηλ. 22960-24444, Fax 22960-21120, 21045 aokoyros@yahoo.gr ,  dimmeg1@hol.gr  (Προέδρου)


ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ ΜΕΓΑΡΩΝ
«Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ»
Σωκράτους 2, 19100 Μέγαρα,
Τηλ. & Φαξ: 22960 80351 - 6932541962






Μέγαρα, 10 Μαρτίου 2013


ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ   
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ ΜΕΓΑΡΩΝ

Ύστερα από τριετή, διαρκή, μεθοδική, επίμονη αλλά και επίπονη προσπάθεια των συλλόγων μας που είναι μέλη του Συντονιστικού Φορέα για την Προστασία του Βουρκαρίου και χάρη στην μεγάλη μας αγάπη για το δάσος, τον υγροβιότοπο, τη φύση και τον άνθρωπο, καταφέραμε, σε αγαστή συνεργασία με όλες τις εμπλεκόμενες συναρμόδιες υπηρεσίες, να υπερπηδήσουμε όλα τα γραφειοκρατικά εμπόδια για την πραγματοποίηση της αναδάσωσης του καμένου περιαστικού λόφου του Περάματος που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του υγροβιότοπου των Μεγάρων.
Στην προσπάθειά μας αυτή ευτυχώς δεν ήμασταν μόνοι, γι’ αυτό και θα θέλαμε με την παρούσα επιστολή να ευχαριστήσουμε όλους όσους συνέβαλλαν στην προσπάθειά μας αυτή:      
Την κα Σταυρούλα Δήμου, Αντιπεριφερειάρχη Δυτικής Αττικής, η οποία ανταποκρίθηκε άμεσα στο σχετικό αίτημά μας και σε συνεργασία με τον κ. Ιάκωβο Προμπονά, εντεταλμένο Περιφερειακό Σύμβουλο για περιβαλλοντικά θέματα ανέλαβαν την εξ’ ολοκλήρου εφαρμογή της ειδικής μελέτης αναδάσωσης της Δ/νσης Αναδασώσεων Αττικής, διαθέτοντας όλα τα απαραίτητα κονδύλια.
Τον κ. Ευθύμιο Κοκμοτό, Δασολόγο, Προϊστάμενο του Τμήματος Περιβάλλοντος και Υδροοικονομίας της ΠΕΔΑ, ο οποίος οργάνωσε, επέβλεψε και συντόνισε την αναδάσωση.
Τον κ. Χριστόφορο Χριστοφορίδη, Δασολόγο, εκπρόσωπο της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος μερίμνησε για να μας χορηγηθεί η απαραίτητη άδεια για την αναδάσωση στην εν λόγω περιοχή που είναι ιδιοκτησία της Μονής Πετράκη.
Την κα Ιωάννα Βέρδη και την κα Αγγελική Γρίβα, Δασολόγους της Δ/νσης Αναδασώσεως Αττικής, οι οποίες εκπόνησαν την μελέτη αναδάσωσης.
Την κα Ζωή Γεωργομή και την κα Ελένη Μιχάλαρου, Δασολόγους του Δασαρχείου Μεγάρων, για τις πολύτιμες συμβουλές τους.
Τον κ. Ν. Πιλίλη, Δασολόγο - Τοπογράφο, ο οποίος εκπόνησε αφιλοκερδώς την μελέτη υλοτόμησης.
Τον Δήμο Μεγαρέων για την διάθεση εργαλείων, υδροφόρας, ασθενοφόρου και των mini-bus για την μεταφορά των εργαζομένων της Περιφέρειας.
Τον Δήμο Ελευσίνας για την διάθεση υδροφόρας και ασθενοφόρου.
Τα σχολεία των Μεγάρων, της Ν.Περάμου, της Ελευσίνας και της Μάνδρας - Ειδυλλίας, τις εθελοντικές ομάδες, τους τοπικούς εξωραϊστικούς συλλόγους, τον σύλλογο ΑΜΕΑ,  τους Προσκόπους, τους Οδηγούς, το Πυροσβεστικό Σώμα, την Αεροπορία Στρατού, τη Σχολή Πυροβολικού.
Τους εποχικούς εργαζόμενους της Περιφέρειας Δ. Αττικής.
Όλους τους επώνυμους και ανώνυμους εθελοντές που συμμετείχαν στην αναδάσωση.



ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
 ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ ΜΕΓΑΡΩΝ
«Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ»




Κατερίνα Πεντεφούντη



Εθελοντική Ομάδα Μεγάρων
« ΚΟΥΡΟΣ»





Δημήτρης Κατερινίτσας


Πρόσφατες εικόνες από το Βουρκάρι

 
 
Υγρότοπος Βουρκάρι Μεγάρων, 7/3/2013

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΑΡΧΟΣ!!!



Νέα επίσκεψη μαθητών στο Βουρκάρι

 
Την περασμένη Τρίτη 5 Μαρτίου, μαθητές της Β' Λυκείου από την Ελευσίνα, επισκέφθηκαν το Βουρκάρι για περιβαλλοντική ενημέρωση και παρατήρηση πουλιών. Τους μαθητές που συνοδεύονταν από τον Λυκειάρχη του σχολείου κ. Μιχολιό και τις καθηγήτριες κ. Αγγελική Μουστάκα και κ. Αγγελική Λαλάγκα υποδέχτηκε ο Τάσος Δέσκος, ιδρυτικό μέλος του Συντονιστικού Φορέα για την προστασία του υγροτόπου.

Η ξενάγηση-ενημέρωση ξεκίνησε με παρουσίαση της ιστορίας του Τείχους της Αγίας Τριάδας και του σπουδαίου ρόλου που αυτό διαδραμάτισε την περίοδο της επανάστασης του 1821. Έπειτα επικεντρώθηκε στην ιδιαίτερη σημασία του υγροτόπου και στα πολλά και διαφορετικά είδη πουλιών που φιλοξενεί και έκλεισε με αναφορά στην θετική έκβαση των χρόνιων προσπαθειών για τη διάσωση, προστασία και ανάδειξή του.
 
Οι μαθητές και οι καθηγητές τους αφού πρώτα υπέβαλλαν τις απαραίτητες διευκρινιστικές ερωτήσεις στον Τάσο Δέσκο, παρατήρησαν με κυάλια τα πουλιά που φιλοξενούνταν στον υγρότοπο. 

Ο παραμελημένος για πολλά χρόνια υγρότοπος των Μεγάρων αποτελεί πλέον τόπο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης για πολλά σχολεία όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης. Μέχρι σήμερα έχουν επισκεφθεί το Βουρκάρι πολλά Δημοτικά, Γυμνάσια, αλλά και Λύκεια όχι μόνο των Μεγάρων αλλά και της ευρύτερης περιοχής.

Όπως έχουμε επανειλλημένα τονίσει, ο Συντονιστικός Φορέας για την προστασία του Βουρκαρίου θα βρίσκεται -με ιδιαίτερη χαρά- πάντα δίπλα σε τέτοιες αξιέπαινες πρωτοβουλίες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης από σχολειά της περιοχής μας, γιατί τα παιδιά αποτελούν την ελπίδα και το μέλλον, και από αυτά αλλά και τις επόμενες γενιές έχουμε δανειστεί το περιβάλλον που ζούμε.