O υγροβιότοπος Βουρκάρι Μεγάρων αναγνωρίστηκε και προστατεύεται με νόμο από τις 31/3/2017

O υγροβιότοπος Βουρκάρι Μεγάρων αναγνωρίστηκε και προστατεύεται με νόμο από τις 31/3/2017 - νίκη για τον τόπο και τους κατοίκους της Μεγαρίδας!

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Σκουριές Χαλκιδικής: εικόνα από το προσεχές περιβαλλοντικό μας μέλλον


του Αποστόλη Καλτσή,
Προέδρου του Δ.Σ. της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας


Μία καθόλου χρυσή αλλά μαύρη σελίδα στην περιβαλλοντική πραγματικότητα της χώρας γράφεται στη Χαλκιδική. Η ιστορία πλέον, είναι γνωστή στο πανελλήνιο: στην καρδιά μίας υψηλής φυσικότητας δασικής έκτασης, άμεσα γειτνιάζουσας με δύο περιοχές NATURA του όρους Χολομώντα, έχει ξεκινήσει η κατασκευή ενός ακόμη ορυχείου χρυσού στην ευρύτερη περιοχή. Η πικρή  -κοινωνικά και περιβαλλοντικά-  εμπειρία της Στρατονίκης, δεν συγκίνησε όσους (από την ασφάλεια των γραφείων τους) ανέλαβαν την ευθύνη, μέσω των απαραίτητων υπογραφών και αδειών, να επαναληφθεί το σκηνικό αυτό λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα.

Το επίσημο κράτος επιστρατεύει κάθε μέσο για να στηρίξει το έργο αυτό, κάνοντας έτσι γοργά βήματα προς τα πίσω στην περιβαλλοντική προστασία, αφού σήμερα είναι απόλυτα τεκμηριωμένο επιστημονικά ότι οι βιομηχανικές εξορύξεις χρυσού συνεπάγονται σοβαρότατες περιβαλλοντικές επιπτώσεις, οι οποίες επεκτείνονται και σε πολύ μεγαλύτερη ακτίνα (αέρια ρύπανση, ρύπανση υδροφόρου ορίζοντα) από την περιοχή εξόρυξης. 

Οι γνωμοδοτήσεις, μεταξύ άλλων, του ΤΕΕ Κεντρικής Μακεδονίας και του Συμβουλίου Περιβάλλοντος του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αναδεικνύουν τη ζοφερή περιβαλλοντική πραγματικότητα που επικρατεί στις περιοχές εξόρυξης χρυσού, ενώ η υψηλή επικινδυνότητα από τη λειτουργία τέτοιων εγκαταστάσεων έχει επιβεβαιωθεί από τα σοβαρά ατυχήματα τα τελευταία χρόνια σε αντίστοιχα εξορυκτικά πεδία στη Ρουμανία και την Τουρκία.

Το μόνο επιχείρημα που μένει στους υποστηρικτές της επένδυσης είναι η προοπτική της δημιουργίας ορισμένων θέσεων εργασίας: απαιτούν δηλαδή από την τοπική κοινωνία να συναινέσει σε ένα έργο που θα φέρει πρόσκαιρη απασχόληση και αμοιβή για λίγους, την ίδια στιγμή που θα έχει βαρύτατες συνέπειες στο περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων μίας πολύ ευρύτερης περιοχής.

Απολύτως δικαιολογημένα η πλειονότητα της τοπικής κοινωνίας αντιδρά δυναμικά, αλλά έρχεται αντιμέτωπη με μία απροκάλυπτη και πρωτοφανή σε έκταση και βιαιότητα καταστολή. Η μαζική διαδήλωση της προηγούμενης Κυριακής κύλησε ομαλά, αλλά αυτό δεν αναιρεί όσα συνέβησαν στις κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών: πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα, σωματική βία και δεκάδες σοβαροί τραυματισμοί συνθέτουν την τρομακτική εικόνα που πολύ σπάνια έχει δει ανάλογη η ελληνική κοινωνία, ειδικότερα απέναντι σε μία φιλοπεριβαλλοντική κινητοποίηση.

Και εδώ αναδεικνύεται ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα για το περιβαλλοντικό κίνημα στην Ελλάδα: η διαφαινόμενη de facto, πλέον, αποδοχή και νομιμοποίηση -πολιτική και κοινωνική- του χειρότερου είδους αστυνομικής καταστολής απέναντι σε όσους υπερασπίζονται το περιβάλλον.

Δεδομένου ότι, με πρόσχημα την έξοδο από την οικονομική κρίση, δεκάδες ανάλογες επενδύσεις στον ελλαδικό χώρο προωθούνται με διαδικασίες εξπρές εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος, οι εικόνες της Χαλκιδικής είναι προβολή ενός κοντινού μέλλοντος που φαίνεται να επιφυλάσσει το κράτος για όλες τις αντίστοιχες κινήσεις. Η αντιμετώπιση των διαδηλωτών στη Χαλκιδική εξυπηρετεί πολλά περισσότερα από την προστασία της συγκεκριμένης επένδυσης: αποτελεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα εκφοβισμού προς όλες τις τοπικές κοινωνίες, πως οποιαδήποτε περιβαλλοντική διεκδίκηση επιχειρήσει να σταθεί εμπόδιο σε επενδυτικά σχέδια θα αντιμετωπίζεται με ανάλογο τρόπο. 

Είναι εξαιρετικά κρίσιμο για το περιβαλλοντικό κίνημα, έστω και τώρα, να συσπειρωθεί και να αντισταθεί σε αυτήν την αυταρχική εκτροπή, και να υποστηρίξει έμπρακτα τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής για να αποτραπεί η οικολογική και κοινωνική καταστροφή στις Σκουριές. Θα είναι ένα μήνυμα αλληλεγγύης σε όλους τους ευαισθητοποιημένους πολίτες που υπερασπίζονται το περιβάλλον ανά την Ελλάδα, αλλά παράλληλα και μία καίρια κίνηση για να μη νομιμοποιηθεί στην κοινωνία η αστυνομική καταστολή των περιβαλλοντικών κινήσεων.

Από την απόσταση ασφαλείας της Αθήνας και των μεγάλων αστικών κέντρων, και μέσω των κατευθυνόμενα παραμορφωτικών φακών ορισμένων ΜΜΕ, η πλειονότητα της κοινής γνώμης «βλέπει» τοπικιστές, ταραξίες και μικροσυμφέροντα. Πιθανόν να ευθύνεται και η περιβαλλοντική μιζέρια της ευρύτερης περιοχής της πρωτεύουσας (και η ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου που συνεπάγεται αυτή) για την καχυποψία και την άρνηση να δεχτούμε πως συνάνθρωποί μας που επέλεξαν να διαβιούν μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα μπορεί να έχουν στην πραγματικότητα πολύ πιο ευγενή και ειλικρινή κίνητρα: να προστατεύσουν ως συλλογικό αγαθό τη φυσικότητα και τον οικολογικό πλούτο της περιοχής τους, να διαφυλάξουν τη σημασία αυτών ως βασικών πυλώνων της ποιότητας ζωής και της τοπικής οικονομίας, να προωθήσουν εν τέλει ένα οικονομικό πρότυπο που θα βασίζεται στις ενδογενείς δυνατότητες της τοπικής κοινωνίας και όχι στη μοιρολατρική αναμονή κάποιου μεγαλοεπενδυτή που θα ανοίξει άλλη μία τρύπα στο βουνό ή θα τσιμεντώσει άλλη μία παραλία για να «τονωθεί η απασχόληση».



Η απάντηση του κράτους απέναντι σε πολίτες που διεκδικούν να ζήσουν στον τόπο τους με αξιοπρέπεια και ποιότητα ζωής και παλεύουν ενάντια στην καταστροφή που φέρνουν στον τόπο τους τα μεταλλεία χρυσού. Η φωτογραφία αυτή είναι από την Χαλκιδική.  Πηγή: www.topontiki.gr

Ο φασισμός ως εγκεφαλική διαταραχή

του Δημήτρη Αδαμίδη, 
Παιδίατρου - Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών

Η οικονομική κρίση δημιουργεί σε κάθε απλό άνθρωπο αισθήματα ανασφάλειας, απώλειας ελέγχου του μέλλοντός του, ματαίωσης, αδικίας, οργής, απομόνωσης από τους άλλους. 

Δημιουργείται μέσα μας μια έντονα αρνητικά φορτισμένη κατάσταση, αυτό που η ιατρική ορίζει ως στρες. Ο εγκέφαλός μας έχει ένα σύστημα ανίχνευσης καταστάσεων στρες και κέντρα καθοδήγησης των μηχανισμών διαχείρισής του.

Αρχικά, αντιλαμβανόμαστε την στρεσογόνα κατάσταση με την αμυγδαλή του εγκεφάλου, που καθοδηγεί την εγγενή φοβική αντίδραση του τύπου: βάλτο στα πόδια ή χτύπα.
Στη συνέχεια, παρεμβαίνει άλλο κέντρο ο ιππόκαμπος, που αναστέλλει την μη αποδεκτή από το περιβάλλον συμπεριφορά (π.χ. θέλω να χτυπήσω τον ξεφτιλισμένο υπουργό, αλλά κρατιέμαι για αργότερα γιατί τώρα δεν συμφέρει), οπότε δίνεται ο χρόνος στα ανώτερα εγκεφαλικά κέντρα να επεξεργαστούν τα δεδομένα, να αναλύσουν την κατάσταση, και να οργανώσουν σχέδιο δράσης (π.χ. είμαι απογοητευμένος, φοβάμαι γιατί οι φόροι που πρέπει να πληρώσω είναι μεγαλύτεροι από τον μισθό μου, η τράπεζα μου παίρνει το σπίτι. Σκέφτομαι ότι δεν φταίω, δεν είμαι εγώ ο αποτυχημένος αλλά η κυβέρνηση, που επέλεξε να υπερασπίσει σε βάρος των απλών ανθρώπων τα υπερκέρδη της ολιγαρχίας. Πρέπει λοιπόν να την ανατρέψουμε...)

Όταν η αμυγδαλή του εγκεφάλου ανιχνεύσει κίνδυνο τότε διεγείρεται το όλο βιοχημικό σύστημα του εγκεφάλου με την έκκριση αδρεναλίνης αρχικά και στη συνέχεια με την διέγερση των ορμονών και την έκκριση κορτιζόλης. Αν αυτό κρατήσει λίγο, η αντίδραση αυτή είναι θετική. Προετοιμάζει το σώμα μας για μάχη ή  φυγή (αυξάνουν οι καρδιακοί παλμοί, η πίεση, εντείνονται οι αισθήσεις, γεμίζουν αίμα οι μύες).
Αν όμως η απειλή χρονίσει (όπως τώρα στην οικονομική κρίση), τα πράγματα δεν πάνε καλά. Η χημική ισορροπία του εγκεφάλου διαταράσσεται, μειώνονται οι βιοχημικές ουσίες που προκαλούν ευχαρίστηση (σεροτονίνη, ενδορφίνες) και αδυνατούμε να αντλήσουμε χαρά από ευχάριστες καταστάσεις που μας συμβαίνουν. Στη συνέχεια διαταράσσεται η επικοινωνία των κατώτερων κέντρων, που καθοδηγούν την εγγενή φοβική αντίδραση, με τα ανώτερα, και έτσι ο εγκέφαλος αδυνατεί να επεξεργαστεί νοητικά την φορτισμένη συναισθηματικά κατάσταση. Σταδιακά ο οργανισμός κατακλύζεται από αδρεναλίνη και κορτιζόλη. Η τελευταία δρά τοξικά στα νευρικά κύτταρα προκαλώντας πλέον μόνιμη μη ανατάξιμη ουλή στον εγκέφαλο.
Συνέπεια των παραπάνω είναι: 1) κατάθλιψη (με απομόνωση, απογοήτευση, αδυναμία προσαρμογής, όλα φαίνονται μαύρα) που μπορεί να οδηγήσει μέχρι και την αυτοκτονία, ή 2) αποσχιστική συμπεριφορά: το άτομο γίνεται αδιάφορο, κατεβάζει ρολά, υποκρίνεται ότι όλα είναι καλά “don’t worry be happy”, γίνεται πειθήνιο και  απλά υπακούει στις εντολές (θυμηθείτε την εκπαίδευση των βασανιστών της χούντας).

Πως μεταφράζονται αυτά σε κοινωνικό επίπεδο;
α) Αν πέσεις σε κατάθλιψη (και δεν προσπαθήσει να σε βοηθήσει κανείς) τότε σταδιακά βγαίνεις από τον κοινωνικό ιστό, παύεις να κινείσαι στο χώρο των ζωντανών, είσαι κοινωνικά νεκρός
β) αν καταλήξεις σε αποσχιστική συμπεριφορά τότε κάνεις το καλύτερο δώρο στην εξουσία, γίνεσαι άθελά σου υπερασπιστής της
γ) αν παραμείνεις στην εγγενή φοβική αντίδραση τότε ή τρέχεις να βολέψεις τον εαυτό σου (με κομπίνα ή χωρίς), ή καταλήγεις να εκτονώνεις την οργή σου στους περισσότερο αδύνατους από σένα (φταίνε όλοι λες, φταίνε οι κλέφτες, οι μαύροι, οι ξένοι, οι άλλοι «the others”), περνάς στον φασισμό.

 Άλλωστε ο φασισμός απευθύνεται πάντα μόνο στο συναίσθημα, στην εγγενή φοβική αντίδραση, την καλλιεργεί, την υποδαυλίζει, δρά εκτονωτικά στη συσσωρευμένη οργή του κόσμου, κατασκευάζει εξιλαστήρια θύματα με σκοπό να αφήσει στο απυρόβλητο την εξουσία της ολιγαρχίας. Δεν είναι ανάγκη να δέρνεις ο ίδιος, να καταπιέζεις ο ίδιος, να βασανίζεις ο ίδιος, άλλωστε δεν το μπορούν όλοι, βάζεις κάποιους άλλους να κάνουν τη βρώμικη δουλειά για σένα (βλέπε Χρυσή Αυγή), νομίζοντας ότι έτσι μένεις ο κύριος καθαρά χέρια...

Υπάρχει σωτηρία;

Ο άνθρωπος είναι όν κοινωνικό, είναι γενετικά προορισμένος να συμπορεύεται με άλλους ανθρώπους. Είναι χαρακτηριστικές επιστημονικές μελέτες που διαπίστωσαν ότι στον δρόμο περπατάμε μόνοι μας , αλλά όταν κάποιος άγνωστος βρεθεί δίπλα μας ασυνείδητα τα βήματά μας συντονίζονται!!
Ο άνθρωπος είναι προορισμένος να συνδιαλέγεται, να συσκέφτεται. Χρειαζόμαστε τη ζεστασιά του ανθρωπίνου σώματος δίπλα μας, το βλέμμα του συνανθρώπου, τον λόγο του. Αυτή η συνδιαλλαγή, η επικοινωνία προκαλεί έκκριση της ορμόνης ωκυτοκίνη που εμποδίζει την έκκριση κορτιζόλης και αδρεναλίνης και συνεπώς εμποδίζει τον τραυματισμό του εγκεφάλου, αποκαθιστά την επικοινωνία των κατώτερων με τα ανώτερα εγκεφαλικά κέντρα, επιτρέπει την έλευση θετικών ευχάριστων συναισθημάτων, δημιουργεί χαλάρωση, ηρεμία, ξεκουμπώνει την προσωπικότητα, διευκολύνει την επικοινωνία. 

Συνεπώς η απάντηση βρίσκεται στον κοινό αγώνα, στο να πορευτούμε χέρι-χέρι, στο να δούμε τον γείτονα στα μάτια, στο να ακούσουμε τον συνάδελφο, στο να αγωνιστούμε μαζί, να πονέσουμε μαζί για να χαρούμε μαζί. Κανείς μόνος και σκυφτός, μας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε σκυφτοί – σηκώστε το κεφάλι να σκύψουνε αυτοί!
Ο κοινός αγώνας και μόνο αυτός αλλάζει τη χημική ισορροπία του εγκεφάλου μας, αναστρέφει το στρες, ξαναδίνει δυνάμεις, ελπίδα και χαρά!!
Η σοφή ελληνική γλώσσα λέει από-γοητεύτηκα, δηλαδή έχασα την ικανότητα να γοητεύομαι και να γοητεύω. Δεν θα τη βρώ ποτέ μόνος μου, απομονωμένος, μιζεριάζοντας την τύχη μου, χτυπώντας γροθιές στον τοίχο ή τον αδύναμο, ή τρέχοντας να ξεφύγω. Θα την βρώ μόνο ερχόμενος σε συν-εργασία με άλλους, μόνο αν γίνω συν-αγωνιστής. Αγωνίζομαι λοιπόν για νάχω την υγειά μου. Όλες οι έρευνες δείχνουν ότι όποιος αγωνίζεται ζεί πολύ περισσότερο και καλύτερα, από αυτόν που κλαίει την μοίρα του.

Η  χαρά στη ζωή μας είναι δικαίωμα και απόφαση. Δεν είναι αποτέλεσμα εξωτερικών καταστάσεων αλλά απόφαση ζωής, στάση ζωής. Δεν χαρίζεται κατακτιέται. Άλλωστε τι καλύτερο θα κληρονομήσουμε στις νέες γενιές; Οικόπεδα; Σπίτια; Λεφτά; ΟΧΙ. Το καλύτερο που θα κληρονομήσουμε είναι η στάση ζωής. Αυτό άλλωστε δεν κληρονομήσαμε και μείς από τους προγόνους μας (από τον Λεωνίδα, μέχρι τον Καραισκάκη και τον Μανώλη Γλέζο με τον Λάκη Σάντα).
Δεν έχουμε άλλο χρόνο για να μιζεριάσουμε, πρέπει να ζήσουμε, να γευτούμε  την χαρά της ζωής μέχρι το τέλος, να αγωνιστούμε μαζί, μέσα από δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, μέσα από απεργίες, μέσα από διαδηλώσεις, μέσα από αγώνες για την ανατροπή της εξουσίας της ολιγαρχίας!!!

Πηγή: www.left.gr

Πρόσκληση σε ομιλία


ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ!!!

Ο... ΣΑΤΙΡΙΚΟΣ